Zachowały się trzy kantaty napisane przez Johanna Sebastiana Bacha na przypadającą jutro drugą niedzielę po Objawieniu Pańskim: Mein Gott, wie lang, ach lange?, BWV 155; Ach Gott, wie manches Herzeleid, BWV 3 oraz Meine Seufzer, meine Tränen, BWV 13.

Kantata Mein Gott, wie lang, ach lange?, BWV 155 powstała jeszcze w Weimarze i została wykonana w kaplicy książęcego zamku 19 stycznia 1716 roku. Bach wykorzystał kantatę jeszcze przynajmniej raz, 16 stycznia 1724 roku w Lipsku.

W drugą niedzielę po Epifanii czytano w kościołach miedzy innymi fragment Ewangelii według św. Jana o cudzie w Kanie Galillejskiej. Autor libretta kantaty (opublikowanego w Evangelisches Andachts-Opffer) Solomon Franck oparł tekst na jednej tylko myśli z Ewangelii: Jezus pozostaje jeszcze w ukryciu, ale możemy oczekiwać, że pojawi się wtedy, kiedy będziemy go potrzebować, kiedy przyjdzie jego czas. Końcowy chorał to dwunasta strofa hymnu Paula Speratusa Es ist das Heil uns kommen her, który został opublikowany w 1524 roku w pierwszym luterańskim zbiorze hymnów - Achtliederbuch; jego melodia pochodzi z piętnastowiecznego wielkanocnego Freu dich, du werte Christenheit.

Kantata została rozpisana na cztery głosy solowe (sopran, alt, tenor, bas), czterogłosowy chór, fagot obbligato, dwoje skrzypiec, altówkę i basso continuo. Składa się z pięciu części:

1. Recytatyw (sopran): Mein Gott, wie lang, ach lange?
2. Aria (alt, tenor): Du mußt glauben, du mußt hoffen
3. Recytatyw (bas): So sei, o Seele, sei zufrieden
4. Aria (sopran): Wirf, mein Herze, wirf dich noch
5. Chorał: Ob sich's anließ, als wollt er nicht

Zapraszam do posłuchania czwartej części kantaty, arii Wirf, mein Herze, wirf dich noch w wykonaniu Joanne Lunn (sopran) oraz English Baroque Soloists pod dyrekcją Johna Eliota Gardinera. To właśnie pięciosekundowy fragment tej żywiołowej, radosnej arii jest sygnałem Baroque Goes Nuts.

Wirf, mein Herze, wirf dich noch

In des Höchsten Liebesarme,

Dass er deiner sich erbarme.

Lege deiner Sorgen Joch,

Und was dich bisher beladen,

Auf die Achseln seiner Gnaden.

Rzuć się serce, rzuć się wprost

W ramiona Bożej miłości,

A doznasz Jego litości.

Złóż nań jarzmo twoich trosk.

Ciężar, co był tobie dan,

Na swe barki chce wziąć Pan. 

Kiedy na początku 2017 roku postanowiłem znaleźć dla mojego pisania lepsze miejsce niż nikomu nie pokazywane notatki albo prywatny profil na Facebooku, nie przypuszczałem nawet, że wywoła to tak wielką lawinę pozytywnych zmian...

Dziękuję za wszystko, co wydarzyło się w ciągu minionego roku: za spotkania, koncerty, festiwale, muzyczne podróże; za wszystkie otrzymane zaproszenia, dowody sympatii, rozmowy; za zaufanie; za to, że wokół Baroque Goes Nuts! zgromadziła się całkiem już spora grupa czytelników.

Nie byłoby tego wszystkiego gdyby nie pomoc i wsparcie - nie tylko w sprawach blogowych - Marcina. Mam nadzieję, że będę w stanie kiedyś to odpłacić...

Zapraszam do obejrzenia filmu z podsumowaniem wydarzeń tych kilku miesięcy blogowej działalności, muzycznie opartym na arii, której fragmencik stał się dżinglem do wszystkich dotychczasowych jutubek.

Przed nami już jednak rok 2018. Niech przyniesie wszystkim dużo radości; niech marzenia zmieniają się w plany!

No i klops... 

W czasie pobytu Bacha w Lipsku piąta niedziela po Objawieniu, która nie była jeszcze w okresie przedwielkopostnym* zdarzyła się tylko raz. I akurat na tę niedzielę Bach nic nie napisał. Wykorzystał kantatę "Der Gottlosen Arbeit" swojego kuzyna, Johanna Ludwiga Bacha...

Ale, że świat nie lubi próżni, przypomnę arię z jednej z innych kantat napisanych na okres po Święcie Trzech Króli, która ostatnio zajmuje dużo miejsca w otaczającej mnie przestrzeni. I tej bardzo realnej, i tej zupełnie z innego wymiaru... Posłuchajcie, bo to jedna z najpiękniejszych bachowskich kompozycji...

J.S.Bach Kantata "Mein Gott, wie lang, ach lange" ("Jak długo jeszcze, mój Boże"), BWV 155

Aria "Wirf, mein Herze, wirf dich noch in des Höchsten Liebesarme"

("Rzuć się, moje serce, rzuć się wprost w kochające ramiona Najwyższego")

*to skomplikowane, ale gdybym napisał przed Siedemdziesiątnicą, albo lepiej - przed Septuagesimą - wcale nie byłoby prostsze. Wyjaśnię za tydzień 😀